Astım Kestim:))

Ben bir astım hastasıyım.Ama doğuştan değil.Doğuştan bi kafadan çatlaklık var,genlerde de var kabul ediyorum da.Astım olduğumu taaa evlendikten 1-2 yıl sonra acı bir krizle farkettim.

Evlendikten sonra buraya taşındım ve eski bir caddede bulunan bir dersanede çalışmaya başladım.Harika insanlar tanıdım,öğrencilerimle güzel güzel ders işliyorduk.Evet çok çalışıyorduk belki saat gece 11'de geliyordum eve,ama zevkliydi.Çünkü tanıdık arkadaşlar da vardı ve sohbet  muhabbet harikaydı.Ama derken fiziki şartlar zorlaşmaya başladı.Kış mevsimi gelince dersae baya soğumaya başladı.Kaloriferler ancak kendini ısıtıyordu.Klimalar çalışmıyordu ama müdürümüzün odasındaki her ne hikmetse çalışıyordu.Bak sen şu işe.Koskoca binada bir tek o bozulmamıştı.Aslında müdürümüzü severdim.Çok adil ve çok iyi bir insandı.Ama maalesef orada çalışınca üstlerinin dediklerini yapmak zorundaydı.Ben hasta olunca da bir tek o aramıştı beni,idareci olarak.

Bir gün öğretmenler odasında oturuyoruz.Tüm şubelerin müdürü o gün ziyaretimize geldi ve bana dedi ki;

"Erkek adam montla oturur mu bu havada ya..."

"Acaba erkek olmadığım için böyle oturuyor olabilir miyim?" diye karşılık verince hiç beklemiyordu tabii,bozuldu.Ama donuyorduk bildiğiniz.Çoluk çocuk eldiven,atkı ve montla ders işliyorduk.Çocuklara hareketli aktiviteler yaptırıyordum ki ısınsınlar.Çay filan alıyorduk çocuklara.Şimdi diyeceksiniz "E bu çocuların dili yok mu?Neden söylemiyorlar?" onlar işin eğlencesindelerdi ve hareketli oldukları için ısııyorlardı.Ama biz onlar kadar koşuşturmadığımız için etrafta donuyorduk.Ve herkes yavaş yavaş hastalanmaya başladı.Önce hafif faranjit,gripal enfeksiyonlar,nezleler,alerjiler...

Ertesi hafta dersanenin sahibi gelip;

"Arkadaşlar burada işçi ve iş veren olarak değil,abi kardeş olarak konuşalım.Bizi eksiklerimizi söyleyin ki biz de tamamlayalım.Korkmayın,çekinmeyin."

Baktım kimseden ses çıkmıyor.Ben dalayım dedim konuya.

"Ben bir şey söyleyeceğim.Herşey harika.Dersler,iş arkadaşlarım,işleyiş filan ama çok soğuk.Yani soğuktan donuyoruz.Bazen ders bile yapamıyoruz."

"O zaman sayın hocam,merdiven inin çıkın.Hem de kilo verirsiniz."

Len Zeynep 30 kişi konuşmadı bi bildikleri var heralde dimi.Ne kefal gibi atlıyon.Al sana cevap işte.

Etrafım bi baktım acaba bana mı dedi yoksa ben farketmedim de başka biri daha soru sordu da ona cevap verdi diye.herkes benim o halime gülünce anladım tbaii bana söylediğini.Arkadaş bu zihniyetteki bir adam şimdi ben orda amuda kalkıp ta bir şeyler anlatmaya kalksam anlamayacak.Ama hep arkadaşlarıma "ben kesin sömestrda hastaneye yatarım bu gidişle" diye dalga geçiyordum.Ama gerçekten de öyle oldu.

Tatile girdiğimiz gün ben fenalaştım.Ciğerlerim zaten dolmuştu,hırıl hırıl.Bir haftadır antibiyotik kullanmama rağmen bir işe yaramamıştı.Halim yoktu ve artık nefes te alamamaya başlamıştım.Nefessiz kalınca hemen dahiliyeye gittim.Eski eşim aldı beni götürdü hastaneye.Ama bir şey çıkmadı.Hemen yeni bir antibiyotik verip yolladılar.Eve geldim halsiz yatıyorum.İlaçlarımı alıyorum arada yemek te yemeye çalışıyorum ama nefes alamıyorum ki.Sürekli derin nefes almaktan da yoruluyorum,başım dönüyor.O gece hastaneye tekrar gittik.Hastanedeki nöbetçi doktor uyuyordu ve uyandırdığımız için bizi neredeyse azarladı.Ben üşümekten battaniyeye sarılmışım,Nefes alamıyorum ve konuştukça öksürüyorum.O dedi ki;

"Bakacak mısnız eşime bakmayacak mısınız?"Ayy ne iyiymiş kızz...Ben boşuna mı boşuyorum acaba bu adamı:))))))))))Ayyy şakası bile kötü be:)))

"Ya şimdi daha önceden gelmemişsiniz,sıkışınca geliyorsunuz?"

"Ne demek yani,gidelim mi?"

Geldi muayene etti ve dedi ki;

"Hiçbir şey yok.Panik atak var sende.Bi rahatlatıcı serum yapıcam."

"TAmam." diyebildim.

Serumu yaptı ve eve gittik.Sadece o gece rahat uyudum ama ertesi sabah yeniden başladı.Ve dedim ki artık iyi bir doktora gidelim ölüyorum ben.Dahiliyeye gittik yine,kenar köşe hanımın tavsiye ettiği ve burada ismi bilinen bir doktora.O kadar ilgilendi ki benimle.O koltukta oturup telefonuyla oynarken,adamcağız beni ordan oraya geçirip sırtımı,göğsümü dinledi.Film çekilmesi için yardım etti.Kulağıma,boğazıma filan baktı.Tırnaklarımın ve ellerimin rengine dek baktı anlayacağınız.Ve sonuçlar geldiğinde bana;

"Tahmin ettiğim gibi Zeynepcim.Senin astımın var."

"Astım mı?"

"Evet."

"E ama hiç yoktu böyle bir şey bende."

"Olabilir.Astım doğuştan genlerden de gelebilir.Sonradan da çıkabilir.50 yaşında ortaya çıkan astımlar var.Soğuğa karşı da alerjin var."

"Heee..."Çok şaşırmıştım.Hemen aklıma ilkokulda ağır astım hastası olan arkadaşım geldi.Halası elinde oksijen makinesiyle dolaşırdı hep okulda.Ve arada makineye bağlarlardı.Onu düşününce kötü oldum.Ve ilk defa soğuğa karşı alerjisi olan duydum.

"Korkma dedi ama önlemimizi alacağız.Öncelikle hemen yatışını yazıyorum.En az 10 gün.Eğer karda yatsaydın seni daha çabuk iyilştirirdim.Nasıl yaptıysan bunu kendine?Çok yorulmuşsun ve çok üşütmüşsün."

"Evet."

"Tamam hoca hanım şimdi hemen ayarlasınlar ve sen de geç yatağına."

Hemen yatışım yapıldı ve annemi aradılar.Annem geldi,kadın perişan oldu tabii öyle görünce beni.10 gün boyunca serumlar,antibiyotikler,ağrı kesiciler,vitaminler,oksijenler verildi.Uyku haramdı.Tam uyuyorum hoop gelip iğne,hopp serum...Artık damarlarım yanıyordu.Kolumdan açılan damar yoluna verilen antibiyotik kolumu ve sırtımı çok ağrıtıyordu.Artık bağıra bağıra ağlıyordum.

Bu arada okul da beni arayıp serumla dahi olsa okula gelmemi istemişti.Yok artık demiştim.Öleyim o zaman,alın cesedimi tavana da ipler asın beni kukla gibi oynatın.O ne ya sırf öğretmen olsun sınıfta diye...insa düşünmeye utanır be bunu...Ama onlar söylediler bile...

10 gün sonunda doktorum 2 gün daha kalmam gerektiğini söyledi ve nihayet 12 gün sonunda iyileşmiş olarak hastaneden ayrıldım.En azından o kronik,böyle ciğerlerim ağzıma gelecekmiş gibi öksürmelerim bitmiş,rahat nefes alabiliyordum.Artık normal gripal enfeksiyona dönmüştü hastalığım ve evde tedavi olabilirdim.

İlaç listemi aldım ve eve gittik.Annem hep başımdaydı sağolsun ama o bundan rahatsızdı.E tabii kafasına göre takılamıyordu.Sırf kafasına göre takılmak için bana yardım edip anneme "Hani siz gitseniz de ben ona bakarım" mesajı verip kadını göndermeye çalışıyordu ve başardı da.He yemek te yaptı,bana evde baktı da.Ama hiç oturup muhabbet etmedik ya da astım krizleri geçirirken "Ya bişey olmaz.Bak geçer hemen"diyip geçirdi.

Eve taşınabilir bir oksijen makinesi almıştık.Verdiği ilaçları saatli almam gerekiyordu ve ben kendime bir çizelge yaptım.Vitamin,ağrı kesici,antibiyotik derken be günde 11 tane ilaç almaya başladım.EVet çoktu ama onlar sayesinde iyileştim.Çok zorlu bir süreçti.2-3 ay çalışamadım.Ama evde sıkılmıştım ve ben çalışmadan durabilen biri değildim.Hemn eski tempoma devam ettim ama fiziki şartları daha düzgün olan yerler seçtim.En azından sıcak olan.

Sonra gittim o doktora teşekkür ettim.Kimsenin bilemediği alerjilerimi ve hastalığımı o bilmiş,doğru teşhisle belki de hayatımı kurtarmıştı.Çünkü öteki türlü hayat kalitesi çok düşüyor insanın.Hiçbir şey yapamıyorsunuz.Ne oturayıp film seyredeyim,ne muhabbet edeyim.Öksürme sesimden herkes rahatsız oluyordu.Başta o olmak üzere...

"Canım ö..kusu ....hööö..ra ba  ö...kma ....hööö"

"Off hakikaten ya..."

Evet ben de sizin aklınızdan geçenleri geçirmiştim aklımdan.Ve biliyor musunuz bu boşanma sürecinde muayene olmak için aynı doktora gittiğimde bana "Zeynep alınma ama ben tövbe bismillah hiç ısınamamıştım ona.Sen burda ölürken o orda telefonla oynuyordu.Onun da heralde karakteri böyle dedim."

"Ahhh ahh bir bilseniz karakteri nasılmış."

"Neyse kurtulmuşsun ya sen ona bak."

"Evet aynen öyle..."

Bakar mısınız yani 40 yılda bir gördüğümüz doktor bile görmüş ne olduğunu da ben görememişim...Ama doğru karar vermişim demek ki...Herkes aynı fikirdeymiş...

Keşke evlenmeden önce hem göz doktoruna hem de kalp gözü doktoruna gitseymişim:))))

RESİM ALINTIDIR.