Bi Futbol Takımı Çıkar Heralde:))

Babam İstanbul yolunda biraz sakinleşmişti fakat hala konuşmaları hakaret doluydu.Yolda hep gelene dek halamın,babannemin,annemin,babamın tüm sülalesinin ne kadar ahlaksız olduğunu ve bol küfürlerini dinledik.Ve bu kavganın nedeninin halamın Muğla'daki bir evini teyzesine vermesinden kaynakladığını anlamıştım.Meğerse o evi babama vermesini hayal ediyormuş.Ben halama bunu söylediğimde halam evi teyzesine sattığını ama gerçekten de çok ucuza verdiğini anlattı.Ayrıca onaneydi?Halamı evi değil mi?İstediğine verirdi.Halamın bugüne kadar onun için yaptıklarını görmemişti,tek bir evi görmüştü.Herşey para içindi.Bunun için yıllarca konuşmadılar.Hiç hem de.Hala da konuşmadıklarını düşünsem de konuştuklarını duyuyorum bir yerden.Tamam kardeştir,elbet görüşür.Ama o görüntüyü kim silecek beynimizden?Olan bize oldu...

Benim o zamanlar annemin aldığı kapaklı bir telefon vardı.Babam onu Bozcaada'dan çıkarken elimden almıştı."Annene filan,kimseye haber vermeyeceksin."diye.
O yüzden arayamıyordum.Beylikdüzü'nde büyük bir apartmana geldik.Yeni inşaa edilmişti belli.Dış boyası filan herşeyi tamamdı ama içine girdiğimizde çok az eşya vardı.Salonda tv,üçlü ve tekli bir koltuk,plastik bir masa,4 sandalye,diğer odada sadece yerde iki kişilik bir şilte.Mutfakta çok az eşya vardı.Babam telefonu bana annemi aramama kaydıyla geri vermişti ve akşamına beni bir numara aramıştı.Halamdı.
"Zeynep,halan ben.baban yanındaysa yanlış numara de kapat.İyi misiniz kızım?"
"Yanlış numara beyfendi."
"Tamam kızım."
"Kimdi o,halan mı?ver bakayım...Telefon bende kalsın,yine ararlarsa ben açarım."
"Tamam baba."
"Babaaa...Oyun oynayalım mı?Bu evde hiç oyuncak var mı?"
"Yok oğlum sen ablanla oyna..."
Sizce biz oynarken o ne yapıyordu?Çiling çilingg....Ve bildiniz...10 tam puan!Uyuyordu.
Ama hep uyumuyordu.Bir yerden telefon geliyordu ve sabah üzerimize kapıyı kilitleyip gidiyordu.Akşam geliyordu.Evde hiç yemek yoktu."Acıkırsanız üst komşuya gidin" demişti.Ama kapı kilitliydi,nasıl gidecektik.Demekki anahtarı başkasına veriyordu.Nasıl güveniyordu?Ya bize birşey yapsalardı?Ya da evde yangın çıksaydı ve biz evden kapı kilitli olduğu için çıkamasaydık?Ama tek bildiği çok aç kaldığımızdı.sadece yoldan aldığımız krakerleri ve kolayı içiyorduk.Sadece bir akşam bize ziyafet vermişti o kadar.Et,domates ve biber almıştı.yemiştik.Ama deli gibi yemiştik.2-3günün acısını öyle çıkartmıştık.Benim en çok merak ettiğim annem hala bizi halamda mı biliyordu,yoksa halam konuşmuş muydu?ya da babam bişeyler  mi uydurmuştu?Annem bilmese yerimizi şimdiye polisler bizi arıyor olmalıydı.Her an kapının da yumruklanacağını düşünürdüm.Ve babama dair en sinir bozucu olaylardan biri de şu...(Ya Zeynep artık eğlenceli şeylerden bahset diyorsunuz da ben napayım hayat bana hep waikiki vay vay yani...)

Akşam yemek yedikten sonra babam kardeşimle beni alır salonda oturur televizyon izlerken bir anda erotik yayınları açar ve izlerdi.Ben "baba çevir ya" dedikçe "dur kızım ya" derdi.Ben utançtan kardeşimle oyun oynardım.Ve hep birlikte yatmaktan korkardım.Onları izledikten sonra ben geceleri yine uyumamaya başladım.Şiltede üçümüz birlikte yatardık.Yapmazdı biliyorum ama ya yaparsa duygusu içimi yerdi.ya taciz ederse?ya birimizi öldürmeye kalkarsa?

Ne kötü değil mi bu yaşa bir çocuğun bunları düşünmesi.1 Haftanın sonunda bizi eve götürmeye karar verdi.O an nasıl sevindiğimi anlatamam.Bir an önce anneme kavuşup ağlamak istiyordum.O zamana dek babamdan korktuğum için herşey normalmiş gibi davranıştım ama bu babamı son kez görüşüm olduğunu biliyordumçBir daha babamı asla ve asla görmeyecek suratına dahi bakmayacaktım.Neyseki babam bizi anneme götürdü.Annem evin kapısını bir açtı,dediğine göre suratımız bembeyazmdı ve korkmuştuk.Biz hemen anneme sarılıp ağlamaya başladık.Olayları anlattık ve annem hem ağladı hem de çok kızdı.Önce halama telefon edip geldiğimizi ama durumumuzun hiç iyi olmadığını söyledi.Sonra babamı arayıp,
"ana bak sen bir daha bu çocuklara 5 km den az bi yaklaş bakalım neler oluyor gör...Sakın arama sorma çocukları bir daha.tatillerini zehir etmişsin,korkudan öldürmüşsün..."
"Ne korkması lannn..."(Ben bu lafı bir yerden hatırlıyorum...Çok yakın bir zamanda söylemişti o.)
Babam yana yakıla beni arıyordu.Açmak istemedim ama açtım.
"Annen ne diyor Zeynep?Bak beni sinirlendirmeyin..."
"Ya sinirlensen ne olur.sakın arama bizi bir daha baba.Yeter artık bize yaşattıkların."
"Bak bana bak ben babanım senin.Sana bir beddua ederim ki ömrünün sonuna dek kurtulamazsın."
"Senin ne duan ne bedduan kabul olmaz merak etme."
Diyip kapatmıştım ama en güzel cevabı kardeşim vermişti.tekrar bana bağırmak için aradığında kardeşim açtı telefonu ve dedi ki;
4yaşında olduğunu unutmayın!
"Bana bak ayjına şıçtığımının ayama bizi tamam mı köpekkk..."
Ay ne gülmüştük.Kardeşim telefonu kapatıp "anne bir daha görmek istemiyorum o adamı,bizi sakın verme o adama" demişti.Biz hem gülüyor hem ağlıyorduk ve gerçekten annem o günden sonra bizi babama hiç vermemişti.Bir müddet sonra kendi de uzaklaştı bizden...Elbet izleri var,okuduğunuzda nasıl üzülüyorsanız ben de yazarken hala aynı şeyleri yaşıyorum.Ama bir şekilde atlattık.annem sayesinde,ailemiz sayesinde.

Babamla sadece birkaç kez görüştük,mecburen o da.Onun haricinde hiç görmedik.Sadece birçok kez evlendiğini ve çocukları olduğunu duyduk.Sanırım bir futbol takımı kuracak kadar olduk.Demirgillerspor:)Hakem benim!EN son benden 25 yaş küçük bir kız kardeşim olduğunu duydum.Allah o kardeşime sabır versin...

Dert,dert,dert...

Allah derdi çaresiyle birlikte veriyor.Bir şekilde sınanıyoruz.Tek dileğim bizi çocuklarımızla sınamaması...
RESİM ALINTIDIR.